می توان گفت (GPW) نوعی فرآیند جوشکاری در دمای پایینتر از دمای ذوب می باشد. این تکنولوژی که برگرفته از روش جوشکاری با گاز اکسی استیلن است در حدود سال ۱۹۵۲ در کشور ژاپن و جهت مقاومسازی سازه های بتنی در برابر زلزله اختراع شد.

در فرایند جوشکاری فورجینگ سر به سر میلگرد یا همان جوشکاری فشاری گازی میلگردها با استفاده از یک منبع تولید فشار هیدرولیک نیروی لازم جهت فشرده کردن قوی میلگردها به یکدیگر همزمان با تولید دمایی در حدود ۱۲۵۰ تا ۱۳۰۰ درجه تولید میکند. دمای بالا و فشار بالا باعث ایجاد پیوند مولکولی در میلگردها میشود.

روند کاری (GPW) برقراری اتصال قوی مولکولی و اتمی دو فلز بدون استفاده از ماده واسطه مثل الکترود یا پودر جوشکاری میباشد و یک روش بسیار آسان و مطمعین جوشکاری است ولی نیاز به تبحر و دانش و آموزش دقیق دارد. این روش به صورت نیمه اتوماتیک بوده و کیفیت و دقت کار بستگی به مهارت و تجربه اپراتور دارد.

مزایا:

سرعت اجرای بالا نسبت به روش اتصال مکانیکی یا کوپلر

سهولت و سادگی اجرای روش

کاهش مصرف میلگرد در پروژه ها تا ۳۰ درصد

کاهش تراکم میلگرد و سبک سازی ساختمان ها

نیمه اتومات بودن و کاهش خطای تجهیزات در صورت سلامت تجهیزات

معایب:

وابسته به مهارت و تجربه اپراتور

گران بودن تجهیزات و دستگاههای ژاپنی

نیاز به برشکاری با دستگاه مخصوص 

مشکل استفاده در محیط باز به دلیل وزش باد شدید و رطوبت

عدم صرفه استفاده برای میلگردهای کوچکتر از ۱۶ میلیمتر

خطرات:

خطر برق گرفتگی و خطر سقوط از ارتفاع در ساختمان ها  و خطر انفجار کپسولهای اکسیژن و استیلن برای اپراتورها در صورت عدم آموزش نکات ایمنی و نداشتن گواهینامه مهارت فنی