می توان گفت (GMAW) نوعی فرآیند جوشکاری قوسی با سیم پیوسته است که در حوالی سال 1950 میلادی ابداع شد. در ابتدای اختراع فرآیند (GMAW) از آن برای جوشکاری آلومینیوم و از گاز آرگون برای محافظت آن استفاده می شد و این عملیات را جوشکاری (Metal Inert Gas) MIG می نامیدند (به معنای فلز گاز خنثی ) سپس طی تغییراتی و ابداع روش هایی برای استفاده از گاز های CO2و O2 در این سبک جوشکاری عبارت GMAW جایگزین عبارت MIG شد.

در مورد جوشکاری قوسی با گاز محافظ میتوان گفت که یکی از روش های پر استفاده جوشکاری می باشد و از آن برای جوشکاری همگی فلزات و آلیاژ های صنعتی مثل فولاد های کم آلیاژ، فولاد های کربنی، فولاد های ضد زنگ، آلیاژهای مختلف آلومینیوم، فلز مس، فلز نیکل و ... در تمامی وضعیت ها استفاده می شود.

روند کاری (GMAW) برقراری قوسی الکتریکی میان سیم جوش مصرف شدنی و قطعه کار است. قوس و حوضچه جوش توسط گاز بی اثر محافظت می شود . این روش هم به صورت اتوماتیک (توسط ماشین) و هم به صورت نیمه اتوماتیک (توسط اپراتور جوشکار) انجام پذیر است. از کاربردهای روش جوشکاریCo2  یا جوشکاری با گاز محافظ میتوان استفاده در ساخت سازه های فلزی و استراکچرهای صنعتی و ساختمانی و نیز استفاده در ساخت مخازن و تولید قطعات خودرو و جوشکاری ورقهای نازک وضخیم در صنایع مختلف و جوشکاری در صنایع دریایی و کشتی سازی نام برد.

مزایا:

نرخ رسوب بالا نسبت به جوش الکترود

استفاده از سیم جوش پیوسته و امکان جوش بدون وقفه

عدم وجود سرباره جوشی در نتیجه عدم نیاز به تمیز کاری

امکان نفوذ بیشتر از روش الکترود در نتیجه گرده کمتر با همان استحکام

احتیاج کمتر به مهارت اپراتور جوشکار

 

معایب:

نرخ جوشکاری پایین نسبت به زیر پودری

تجهیزات گران تر و حمل و نقل دشوارتر

به دلیل عدم وجود گل جوشی،عدم کاهش نرخ انجماد در فولاد های سختی پذیرو امکان ترک خوردن فلز جوشی.

مشکل استفاده در محیط باز به دلیل وزش باد

عدم دسترسی به برخی مقاطع در هنگام جوشکاری

خطرات:

اشعه ناشی از جوش می تواند به سبب تشعشع از محدوده IR تا UV (بخش مادون قرمز IR و UV که مربوط به امواج فرا بنفش است ) صدمات جبران ناپذیری به چشم وارد کند.